Gezocht machinisten Hr. Ms. Overijssel, D 815 van Westreis 14-09-1971 tot 13-05-1972

[voor machinekamer]

Vandaag precies 50 jaar geleden.

Zondag 19-03-1972 Zondagse dienst.

AFGEMEERD AAN DE RIMA STEIGER TE CURACAO.

Wat is er nog mooier dan op zondag je eigen potje koken in de "knoek"?

[voor machinekamer]

Vandaag precies 50 jaar geleden.

Maandag 20-03-1972 Ons schip wordt klaar gemaakt om weer naar zee te gaan.

AFGEMEERD AAN DE RIMA STEIGER TE CURACAO.

Ook een bezoek aan de drijvende markt in Willemstad wordt niet vergeten.
Informeler gaat het er aan toe tijdens het vervoer met veel zon en frisse lucht.

[voor machinekamer]

Vandaag precies 50 jaar geleden.

Dinsdag 21-03-1972 Vertrekken naar zee; Vlootaalmoezenier ( VLAM ) met Hoofd VLAM aan boord; Laden olie op Oranje werf.

RIMA STEIGER; ORANJE WERF; OP ZEE VARENDE NAAR MARTINIQUE.

Vannacht om 00:00 uur begon de ree wacht machinekamer met het opstoken van beide ketels en om 04:00 uur werd dit overgenomen door de zee wacht divisie machinekamer zodat het schip om 08:00 uur stoom klaar was.
De morgen breekt hoopvol stralend aan; de boys hebben er weer zin in, temeer daar alles wat Frans is voor ons kaaskoppen toch altijd die zalige bijsmaak van zwier, zonde en een vleugje onbeschadigde romantiek heeft.
Dit is voor de OB ( Onderzeeboot Bestrijding ) officier zelfs reden om zich steunend met een bruikbare Kak ( Voet ) aan boord te hijsen, hetgeen toch wel wat zeggen wil met zijn overtuigde wal plaatser mentaliteit.
Allez, na op de Oranje werf olie te hebben geladen en de commandant zeemacht Nederlandse Antillen aan boord genomen te hebben kiezen we zee, gooien de bevallige neus in de passaat en stomen naar het oosten.

[voor machinekamer]

Vandaag precies 50 jaar geleden.

Woensdag 22-03-1972 Scheepskrant.

OP ZEE ONDERWEG NAAR MARTINIQUE.

De afgelopen nacht en vandaag stomen we langs enkele oost Caribische eilanden.
Hierbij is o.m. St. Vincent waarvan de bewoners enkele weken lang op een enge borrelende vulkaan hebben geleefd, bij welke de Hr. Ms. Overijssel, D 815 ter hulpe had moeten snellen.

[voor machinekamer]

Vandaag precies 50 jaar geleden.

Donderdag 23-03-1972 Komen aan te Martinique.

OP ZEE; AFGEMEERD TE FORT DE FRANCE, MARTINIQUE.

In de vroege ochtend worden de eerste verleidelijke vormen van het eiland onthult, wat een reden schijnt te zijn voor een bulderend saluut, dat wordt afgegeven naar oude, 17e eeuwse gewoonte.
Even later wordt het schip stevig afgemeerd langs een artistiek rommelige koopvaardij steiger, de Quai de Tourelles, Fort de France, Martinique.
De officieren storten zich met een routine gebaar in de representatie en voor janmaat beginnen de eerste bus trips.
Dan blijkt dat Martinique mooi is.
Het beste kan dit eenvoudigweg vastgesteld worden zoals bij alle dingen van ware schoonheid: beschrijvingen schieten te kort.
Laat alleen gezegd worden dat Martiniques schoonheid veelvormig is.
De kusten zijn wit of mat bruin bestrand, voorzien van volle palmen, kleurige vissersbootjes en bont uitgedoste, diep zwarte Creolen en Creoolsen die loom bezig zijn.
Het binnenland strekt zich uit tussen vele rijk groene heuvelen en is getooid met een uitgebreide varieteit bloemen en planten met grote kleuren: rood, geel, roze in vele tussen tinten.
Men vindt er uitgestrekte velden met bananenbomen en suikerriet plantages doorsneden door bochtige doch begaanbare wegen en een volwassen tjot ( berg ), de Mont Pelee, in het noorden, haar ongetwijfeld opwindende punt meesttijds gehuld in nevelen.

[voor machinekamer]

Vandaag precies 50 jaar geleden.

Vrijdag 24-03-1972 Te Martinique.

AFGEMEERD TE FORT DE FRANCE, MARTINIQUE.

Dan zijn er nog de vele baaien, eveneens ruim groen begroeid, afgezoomd met witte zandkorrels waar de machtige oceaan tevreden binnenrolt met immer ingehouden kracht.
En dan de mensen: black is hier weliswaar beautiful maar men leeft wat achteloos, de stadjes en dorpen bieden een rommelige aanblik die vaak charmant aandoet, soms levendig en soms echt vuil.
Alles wordt bezichtigd: met bussen, busjes en particuliere wagens laat een ieder zich rondslingeren langs de steile begroeide ravijnen, watervallen, rotspartijen en trots getekende heuvelruggen.

[voor machinekamer]

Vandaag precies 50 jaar geleden.

Zaterdag 25-03-1972 Te Martinique.

AFGEMEERD TE FORT DE FRANCE, MARTINIQUE.

Vandaag het eerste deel van de ontdekingreis die morgen zondag 27-03-1972 plaats vond.
We laten nu een opvarende aan het woord die zijn belevenissen later in de scheepskrant zou vastleggen.
Onder het genot van een drankje werd ik uitgenodigd om 's zondags mee te gaan met nog 5 andere opvarenden van ons goedkope botel, om met een auto die men gehuurd had, te gaan " Seigt sieen " .
Besloten werd om rond 09:00 uur 's morgens te vertrekken, hetgeen eigenlijk gek is natuurlijk, want uiteindelijk is dat de enige keer dat je behoorlijk kunt en mag uitslapen.
Dit op de koop toe nemende stonden we rond 09:00 uur aan de valreep compleet met foto- en filmapparatuur en machinerieen en voorzien van enige dorstlessende middelen in een koelbox.
Na het inladen van mens en bagage bleek deze Franse auto nog vrij comfortabel te zijn, zodat we de dag met een gerust hart tegemoet konden zien.
Onder luid overal gemaak en onder een stralende zon vertrokken we.
We zouden vanaf Fort de France naar het zuiden rijden naar de versteende wouden, die stonden aangegeven op het kaartje op het publicatiebord.
Om daar te komen moesten we nog een vrij aardig stuk rijden, wat voor de passagiers niet zo, maar voor onze chauffeur en reis " lijder " ( de dikke ) toch nog vermoeiend was, wat resulteerde in de opmerking: as je wat moois ziet mot je maar segge dat we motte stoppen hoor ( de dikke ).
Ontberingen blijven ons zestal niet gespaard: in een poging om letterlijk alles te willen zien komt de auto zelfs vast te zitten.
Nadat de wagen was bevrijd, zou een locale man ons wel even naar de weg brengen wat ook gebeurde, totdat we op een gegeven moment niet meer verder konden en aan een strand stonden, waar de man zei: hier kunnen jullie je tent opslaan, waarschijnlijk dacht hij dat we vakantiegangers waren.
Na een hoop gezwets wist hij dan eindelijk dat we naar de grote weg moesten, maar daarvoor moesten we terug.
Nu dachten we eindelijk dat we gevrijwaard waren van moeilijkheden, maar nee hoor, want plotseling stonden we voor een hek en er werd al uitgestapt om het te openen, maar het bleek op slot te zitten.
En plotseling stond er een ventje van ongeveer 15 jaar achter ons met een notitieboekje en controleerde ons autonummer, dat kwam niet op zijn lijstje voor dus mochten we er niet uit want het bleek dat je 10 Franc entree moest betalen, net zoiets als op Blauwbaai.
Omdat we niet betaald hadden, mochten we er ook niet af.
Onze reisleider en tolk zou dit wel even regelen.
Hij gebruikte zijn beste Frans waarbij hij zich steeds meer opwond en hij veelvuldig het woord " comment " gebruikte, wat helemaal geen indruk maakte, want het ventje hield zijn mond en het hek stijf dicht.
Nu werd de reisleider wel zo verschrikkelijk kwaad, dat hij de chauffeur in de wagen duwde en riep: achteruit, waarbij we steeds meer pijn in de buik kregen van het lachen, zeer zeker toen de chauffeur zei: dat gaat niet, en de dikke uit de wagen sprong en in zijn eentje de wagen achteruit begon te duwen.
Na nog wat gezwets en een verfrissing mochten we er eindelijk uit ..... en togen we op weg.
Rijdend met aan weerzijden suikerrietvelden en af en toe een overstekende wezel, kwamen we weer uit op de weg bij St. Anne.

Wordt morgen vervolgd.

[voor machinekamer]

Vandaag precies 50 jaar geleden.

Zondag 26-03-1972 Geboorte dochter van een matroos.

AFGEMEERD TE FORT DE FRANCE, MARTINIQUE.

Vandaag het tweede en laatste deel van de ontdekkingsreis die plaats vond op zondag 26-03-1972.
Vanaf St. Anne zouden we langs de kust naar het noorden gaan via Le Vaucelain naar Le Francois vandaar naar Le Robert waar we onze frisdrankenvoorraad moesten bijvullen, daar deze helemaal nihil geworden was door de vele " pitstops ".
Dat lukte vrij aardig na veel gepraat en gesmak met Francs.
Daar wegrijdende werd voorgesteld en met algemene stemmen aangenomen om ergens lekker te gaan eten.
Dorp na dorp, maar nergens een behoorlijk restaurant, niet iets.
Wel werd er onderweg nog even gestopt bij een enorm uitzicht, even voorbij het schiereiland La Trinite, waarna de reis werd voortgezet over zeer mooie bergwegen met haarspeldbochten, veel bomen met bloemen, maar nog steeds geen lekkere hapjes tent.
Op een gegeven moment een bord met de mededeling: Panorama.
Uiteraard moesten ook daar plaatjes geschoten worden.
Inmiddels begon het zachtjes te regenen, maar niet lang, want het ging gauw over in een geweldige wolkbreuk, hetgeen watervallen en bergstromen veroorzaakte, die enorm waren.
Maar als echte Hollanders reden we gewoon door, terwijl de rest van het verkeer stilstond bij het begin van bergdorpjes, wat wij al vreemd vonden.
Maar ja, bij ons heb je geen aardverschuivingen tijdens of na een regenbuitje.
Dat was waarschijnlijk ook de reden van het stilstaan.
Mede door die regenbui konden we ook niet zien of er restaurants of dergelijke gelegenheden waren, zodat we dus langzaam vorderden.
Met nog een verkeerde splitsing onderweg belandden we eindelijk in Le Morne Rouge, een vriendelijk dorpje aan de voet van de Montagne Pelee.
Ondertussen was het droog geworden zodat we zonder nat geworden te zijn aldaar in een kniftig restaurantje binnenstapten om eens gezellig op de Hollandse tour te gaan wat vrij aardig zou lukken met onze tolk.
Een Frans- Hollandse dis is niks zonder tafelwijn.
Wat erdus bij was: een fles of drie.
De wijn miste zijn uitwerking niet, wat een auto vol zingende toeristen opleverde, onderleiding van onze reisleider die het reportoire van Herman van Veen goed kende, en ook nog even kunst met een grote K bracht door twee gedichten: De pruimeboom en De twee baarzen voor te dragen.
Al zingend reden we door enkele kleine dorpjes met verbaasd kijkende dorpelingen.
Even voorbij St. Pierre genoten we nog een uurtje van de drank, het zacht ruisen van de zee en het gekweel van de liederkens.
Luid zingend reden we ook weer terug naar het schip, alwaar we rond 21:30 uur aankwamen, moe maar voldaan.
Tot zover onze pionier.
Voor de rest van de bemanning die die dag geen wacht hadden werd een geslaagde pic nic georganiseerd en werden de laatste stad- en natuurtours gemaakt.

[voor machinekamer]

Vandaag precies 50 jaar geleden.

Maandag 27-03-1972 Vertrekken vanuit Martinique; Oefenen met Vliegtuig Squadron 1.

AFGEMEERD TE FORT DE FRANCE, MARTINIQUE; OP ZEE VARENDE NAAR CURACAO.

De dag van vertrek breekt onverbiddelijk aan; weemoed is er, natuurlijk, maar ook het voor menigeen toch aanlokkelijke toekomstbeeld van het laatste verblijf op Curacao en dan de thuisreis.
Op de voormiddag ( 08:00 tot 12:00 uur ) worden er nog richtoefeningen gehouden met enkele S2N's die ook het weekend op Martinique hebben doorgebracht en wier bemanningen op ons schip een tijdelijk onthaal hebben gevonden.

[voor machinekamer]

Vandaag precies 50 jaar geleden.

Dinsdag 28-03-1972 Voor velen erg jammer, we mogen maar 1 maal douchen.

OP ZEE OP WEG NAAR CURACAO.

Vandaag verjaart de commandant ( RIP ) hoogst persoonlijk: dat wordt gevierd met veel toeters ( bij "overal "enigszins ontroerd bediend door de tamboer ), bellen, slingers en een versierde brug.
Ook verschijnt de Wamandai, A 870 weer op het toneel nu niet als onderzeeboot maar deze keer als schietschijf waarop heuse zeedoel schietoefeningen worden gehouden.
Omdat de voedingswater voorraad voor onze stoomketels moet worden opgetopt mag er door de bemanning maar eenmaal van de douche gebruik worden gemaakt.
Velen gebruiken dan ook Alcolado onder het motto: niet onder de douche geweest maar toch fris.

[voor machinekamer]

Vandaag precies 50 jaar geleden.

Woensdag 29-03-1972 Aankomst Willemstad.

OP ZEE; AANKOMST WILLEMSTAD, CURACAO; AFGEMEERD AAN DE RIMA STEIGER.

In de namiddag liggen we weer veilig afgemeerd aan de Rima steiger, maar Martinique is nog niet vergeten, hoe zonnig Curacao ook mag zijn: " Partir c'est mourir un peu " of te wel " vertrekken is een beetje doodgaan ".

[voor machinekamer]

Vandaag precies 50 jaar geleden.

Donderdag 30-03-1972 Geen bijzonderheden te vermelden.

AFGEMEERD AAN DE RIMA STEIGER TE CURACAO.

Op de bijgaande kaarten zijn onze omzwervingen te zien gedurende de periode 14-09-1971 tot 29-03-1972.

[voor machinekamer]

Vandaag precies 50 jaar geleden.

Vrijdag 31-03-1972 We horen dat we de 13de mei 1972 in Den Helder aankomen.

AFGEMEERD AAN DE RIMA STEIGER.

Het verlangen naar het weerzien van onze geliefden, Lange Jaap en het treinstation wordt extra versterkt door de aankondiging van vandaag.
We zijn er bijna.

[voor machinekamer]

Vandaag precies 50 jaar geleden.

Zaterdag 01-04-1972 Geen bijzonderheden te vermelden.

AFGEMEERD AAN DE RIMA STEIGER TE CURACAO.

Nadat wij aan het locale brouwsel waren gewent ging het er best in.

[voor machinekamer]

Vandaag precies 50 jaar geleden.

Zondag 02-04-1972 Zondagse dienst.

AFGEMEERD AAN DE RIMA STEIGER TE CURACAO.

Omdat zondag een "vrije"dag is, als je geen wacht had, en dan gingen we meestal na het uitslapen slenteren in Willemstad en dronken we ergens een sapje.